Als zorgen ook de relatie raakt

Wanneer je als ouder langdurig zorg draagt voor een inwonend kind met een beperking, verandert er veel. De rol van mantelzorger komt bovenop die van ouder én partner. Dat vraagt energie, afstemming en veerkracht.

Precies daarom loopt momenteel het onderzoek naar de impact van langdurige zorg op partnerrelaties. Dit onderzoek wil begrijpen wat die zorgsituatie doet met hoe partners hun relatie beleven. Hoe ervaren ze verbinding? Wat gebeurt er met intimiteit, nabijheid, communicatie, de verdeling van zorgtaken en seksueel welbevinden?

We weten uit studies bij partners die voor elkaar zorgen, dat langdurige zorg vaak een grote impact heeft op de relatie. Maar er is nog maar weinig bekend over hoe dit zit bij ouders die zorg dragen voor een inwonend kind met een beperking. Met dit onderzoek willen we die leemte opvullen, door naar ervaringen van ouders zelf te luisteren.

Hoewel het onderzoek nog volop loopt, tekenen zich al enkele terugkerende thema’s af. Ze geven een indringend beeld van hoe zorg het dagelijks leven én de partnerrelatie beïnvloedt:

• Isolement
  Koppels vertellen hoe hun leefwereld kleiner wordt. Sociale contacten verwateren, vrienden begrijpen hun situatie niet altijd, en soms voelt het alsof ze er alleen voor staan.

• Onzichtbare zorgrol
  Voor de buitenwereld lijkt het vaak alsof alles “gewoon draait”. Maar achter de schermen is er voortdurend extra inzet, planning en zorg. Dat onzichtbare werk wordt zelden erkend, en die afwezigheid van erkenning weegt.

• Administratieve last
  Naast de zorg zelf is er de eindeloze papiermolen: formulieren, aanvragen, regels en procedures. Koppels vertellen hoe dit hen veel energie kost, energie die ze liever aan elkaar of aan hun gezin zouden besteden.

• Intimiteit en verlangen
  Een thema dat vaak onder de oppervlakte blijft, maar telkens terugkomt: intimiteit en nabijheid. Door vermoeidheid, praktische zorgen en stress staat dit vaak onder druk, terwijl het juist zo essentieel is voor verbondenheid.